۸

دیگر کم‌کم دوست داشتم که به همه بگویم که رابطه‌ای میان من و امیرفرشاد در حال شکل‌گرفتن است. مدتی از پایان رابطه قبلی‌ام می‌گذشت و خیلی از دوستانم دلشان می‌خواست خیالشان از بابت من راحت باشد، که در حال سر و سامان گرفتن هستم.
بعضی از دوستانم در هلند دیگر از جریان خبر داشتند و برایشان این رابطه هیجان‌انگیز بود. حالا کم کم می‌توانستم به بقیه دوستانی که هربار می‌پرسیدند هنوز تنهایی؟؟؟ هنوز با کسی دوست نشدی بگویم که هیجانات شروع یک رابطه را حس می‌کنم. بک نفر خیلی دوستم دارد اما من هنوز جرأت دل دادن را ندارم یا دل داده‌ام اما مقاومت می‌کنم که بپذیرم...
بک بار با ف. دوست روزنامه‌نگارم چت می‌کردم. تابستان با دیگر دوستان پیشم بودند، شاید پیش از شروع آشنایی من با فرشاد. در چت شاید در جواب سؤال او بود که خبر خوش را دادم... «با یکی دوست شدم که حتماً می‌شناسی... با امیر فرشاد ابراهیمی...» منتظر ذوق کردن ف. بودم که با کلی علامت تعجب نوشت: «امیر فرشاد؟؟؟ اون که زن داره!!!!»
یک لحظه همه دنیایم خراب شد. زن؟ فرشاد؟ امکان ندارد... زود خودم را جمع و جور کردم و گفتم: «نه فرشاد زن نداره. زنش کیه؟» و جواب این بود: «نسرین بصیری» و حالا کمی خیالم راحت شد... خندیدم و گفتم: «نه بابا! اون که زنش نیست. شصت و خورده‌ای سالشه... جای مادرشه. از فامیل‌های دورشونه...» و جواب ف. این بود: « نه عزیز من، این‌ها زن و شوهرن و همه می‌دونن. رسما اعلام کردن. کافیه توی اینترنت بگردی...»
دیگر یادم نیست چه گفتم و چه جوابی گرفتم. یخ کرده بودم. سرم گیج می‌رفت. بارها و بارها با فرشاد از نگرانی‌هایم گفته بودم که نکند من را دوست نداشته باشد، نکند به من دروغ بگوید، نکند با من بازی کند،... و هر بار قسم خورده بود که عاشق من است. می‌گفت «فقط صبر کن من از ترکیه بیام بیرون بهت ثابت می‌کنم» اما حالا چی؟
بلافاصله به فرشاد زنگ زدم. در دانشگاه بودم. فقط سرش داد می‌زدم و فحش می‌دادم. همه دانشجویان و استادهایی که از آن راه‌رو می گذشتند نگاهم می کردند. برایم مهم نبود. همه عالم رویایی‌ام فرو ریخته بود. دروغ‌گو از آب درآمده بود. همه‌اش بازی بود. من بی‌خود به او اطمینان کرده بودم. صدای زمین‌خوردنم را خودم شنیدم.
تنها سرش فریاد می‌زدم و او به من التماس می‌کرد که به حرف‌هایش گوش کنم. مگر نه اینکه در مورد نسرین بصیری از او پرسیده بودم و او گفته بود که جای مادرش است و به او کمک می‌کند. حتی مخصوصا در مورد عکسشان پرسیده بودم و درمورد پروفایلش که زده بود متاهل است.
این تجربه را هیچ‌وقت نداشتم. در حال دیوانگی بودم. ماهها وقت و انرژی و احساس گذاشته بودم و فقط بازی خورده بودم. فرشاد التماس می کرد، گریه می‌کرد و سعی می‌کرد برایم توضیح دهد که اشتباه می‌کنم ولی برای من جای شکی نبود. می‌گفت: «تو فقط به من فرصت بده توضیح بدم، بابا اون زن من نیست، همه‌اش دروغه، من عاشق توام... صبر کن فقط من از این خراب‌شده بیرون بیام... همه چیز رو درست می‌کنم...» آره، اون باید از اون خراب‌شده می‌آمد بیرون ولی دیگر مسأله من نبود. برای من همه چیز تمام شده بود...